Farkında mısınız?, nasıl da yediklerimizin tadı tuzu kalmadı. Ben Kiraz’ı çok severim. Mutlaka koca kız kulaklarıma da Kiraz takar, evde küpeli küpeli gezerdim. Şimdi Kirazların ne tadı var ne de tuzu.

Her şey sanki anlamını yitirdi. Eskiden gülecek neler bulurduk. Şimdilerde gülmeyi unuttuk. Sokağa çıktığımızda herkes birbirine selam verir, gülümserdi. “Saygılar sunuyorum, hürmetler ediyorum” sözleri hiç de garip karşılanacak sözler değildi. Şimdi söylendiğinde çoğu insan bana uzaydan gelmişim gibi bakıyorlar. Öyle ki; “Naber lan desem oh be rahatladık” diyecekler.

Benim canım dedeciğim, hep erkek arkadaşlarına ve satıcılara; “Paşam bir bakar mısınız istirham etsem” derdi. Ben de bir gün sordum; “Dede o amca paşa değil ki..” O da bana; “Bak yavrum ağzını nasıl alıştırırsan herkese öyle hitap eder, kimseyi de kırmamış olursun” Yani demem o ki kılavuzu karga olanın burnu b..tan kurtulamaz.

Konu açılmışken nasihatlere gelince anneanneciğimin de genç kızlığında bana verdiği çok güzel bir öğütü vardı. Bir şeye üzülmüş ağlıyorum, yanıma çömelerek ve “Sana bir şey sormayacağım. Ama şu tekerlememi sakın unutma; “Şu dağa kargalar konmuş, Yâr beni bırakıp başkasını bulmuş, Sandım ki PAPUCUMUN fiyonku kopmuş”

Bugünlük bu kadar. Beğenirseniz annemin sözlerini de, yazarım derken biran hayalimde sakın Kakiye’nin o harika öğütleri sana aylık facebook cezası olarak döner diyen olan arkadaşlarım ve yeğenlerim aklıma geldi.

Sustum..